Մասնակից 19

Մի արևոտ օր քայլում էի փողոցով: Անցնելով մարդկանց կողքով` իմ ուշադրությունը գրավեց մի հայտարարություն` տպագրված թերթի ետևի մասում: Այդ թերթը կարդում էր մի ծեր մարդ: Ես խնդրեցի նրանից թերթը և կարդացի հայտարարությունը` «Վաճառվում են մանկական կոշիկներ` երբևէ չկրած»: Ներքևի հատվածում գրված էր խանութի հասցեն: Ես որոշեցի գնալ այդ հասցեով, որպեսզի ավելի մանրամասն տեղեկանամ կոշիկների մասին: Հասնելով այնտեղ` խանութի պատուհանին տեսա նույն հայտարարությունը: Մտա ներս: Այդտեղ վաճառվում էին տարբեր իրեր, դարականերից մեկի վրա այդ կոշիկներն էին: Մոտեցա աշխատողին և հարցրի, թե ինչու են այդ կոշիկները երբևէ չկրած: Աշխատողը պատասխանեց, որ մի ընտանիք պատրաստվում էր երեխա ունենալ և նախապես գնել էր կոշիկները, բայց մի օր նրանք քաղաքից դուրս են գնում, և այդ ժամանակ տեղի է ունենում ցավալի մի դեպք` նրանք ավտովթարի են ենթարկվում: Միայն կինն է ողջ մնում, իսկ երեխան ու հայրը մահանում են: Այդ ժամանակ ես հիշեցի առավոտյան ճանապարհիս հանդիպած մուրացկան երեխային, որի հագին կոշիկներ չկային. որոշեցի գնել այդ կոշիկները նրա համար: Հաջորդ օրը, տեսնելով երեխային, կոշիկները տվեցի նրան: Նա ուրախացավ՝ ասելով, որ իր համար դեռ ոչ ոք այդպիսի բան չէր արել:                                   

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *