Մասնակից 12

Աշուն էր: Քայլում էի փողոցով: Օդը սառն էր: Մի պահ մրսեցի, բայց շարունակեցի քայլել: Տխուր էի, մտքերով տարված: Հանկարծ նկատեցի մի աղջկա, որ նստած էր փողոցի անկյունում: Նա այնքան էլ լավ տեսք չուներ: Կողքին դրված էին նոր ու գեղեցիկ կոշիկներ: Այնտեղ, որտեղ նստած էր աղջիկը, պատին փակցված էր մի ցուցանակ, որտեղ գրված էր. «ՎաՃառվում են մանկական կոշիկներ՝ երբևէ չկրած»: Ինձ հետաքրքրեց դա, և ես քայլեցի դեպի այդ աղջիկր: Մոտեցա նրան. նա ցրտից կուչ էր եկել, բայց գլուխը բարձրացրեց ու նայեց ինձ:  

 Ես մտադրություն չունեի գնելու այդ կոշիկները, բայց հետաքրքիր էր (դրանք երևի հենց նրանն էին), ինչու՞ նա չէր հագել դրանք և դրել էր վաճառքի: 

        Սկզբում հարցրի.

        -Ի՞նչ արժեն կոշիկները։

        Շփոթված պատասխանեց․

         – 7000 ցենտ:

Զարմացա, թե ինչու հենց այդքան, հետո խոստացա վճարել միայն մի պայմանով, որ նա ասեր, թե ինչու էր այստեղ և ինչու էր վաճառում իր կոշիկները: Զարմանալի էր, բայց համաձայնեց: Աղջիկը թաց աչքերով, կարծես վերհիշելով ինչ-որ բան, սկսեց պատմել.

– Մայրս հիվանդ է, հայրս վաղուց է մահացել: Ես ու մայրս ապրում ենք մենակ: Մայրս աշխատում էր և հազիվ էր հոգում մեր կարիքները, բայց, ցավոք, նա հիմա հիվանդ է: Վերջերս ինձ համար կոշիկներ էր գնել՝ կուտակած մի փոքրիկ գումարով: Բայց ես որոշել էի, որ դրանք հագնելու եմ ծննդյանս օրը: Քանի որ մայրս հիվանդ է, և նրան դեղեր են հարկավոր, ես չգիտեի, թե որտեղից գումար գտնել, որոշեցի վաճառել ինձ համար այդքան թանկ կոշիկները: Գնացի դեղատուն, և պարզվեց, որ անհրաժեշտ դեղերի համար պետք է վճարեմ 7000 ցենտ: Դրա համար էլ այդքան արժեն կոշիկները:           

           Մի պահ հուզվեցի: Դժվար էր, բայց ցույց չտվեցի հուզմունքս:             

           Ես տվեցի խոստացածս գումարը աղջկան և խնդրեցի, որ կոշիկները ինձնից ընդունի որպես նվեր: Նրա աչքերը միանգամից փայլեցին: Շատ ուրախացավ․  թե՛ մայրը կբուժվի,   թե՛ ինքը կհագնի իր սիրելի կոշիկները:      

  Շատ ժամանակ է անցել այդ օրվանից, բայց մինչև հիմա հիշում եմ նրան: Սկզբում ինչքա՜ն ցավ ու տխրություն կար նրա աչքերում, բայց իմ փոքրիկ քայլից հետո այդ աղջնակի աչքերի փայլն ու դեմքի ժպիտը վերադարձան: Ինչքան քիչ բան է հարկավոր՝  ցավն ու տխրությունը ուրախության վերածելու համար:                      

   Ինձ համար չնչին մի բան, նրա համար՝ մի ողջ աշխարհ…                                                                                                                                    

12 thoughts on “Մասնակից 12”

Leave a Reply to Նատալյա Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *