Բարև, հայությու´ն. ես Գևն եմ՝ 20 տարեկան, գեղեցիկ, գանգուր մազերով, կանաչ աչքերով մի հրաշք անձնավորություն։ Կոպիտ եմ, համառ, բայց դրա հետ մեկտեղ բարի եմ և հասկացող։ Ունեմ շատ-շատ ընկերներ, բայց նրանց մեծ մասը ինձ հետ շփվում է մի նպատակով. շատ հարուստ ընտանիքից եմ։ Ունեմ փոքր եղբայր՝ իմ Ալենը. 3 ամսական է իմ կյանքի իմաստը։
Մի անգամ՝ տուն վերադանալիս, որոշեցի նվեր տանել նրան. քայլում էի ու անցա մի խանութի մոտով, որտեղ դրված էին մանկական կոշիկներ, վրան էլ ցուցանակ` «Վաճառվում են մանկական կոշիկներ՝ երբևէ չկրած»։ Ինչ խոսք, հետաքրքիր գրություն էր, ու ցանկացա րոպե առաջ իմանալ, թե ինչու է այդպես գրված. միգուցե մարկետինգային քայլ էր՝ հաճախորդների ուշադրությունը գրավելու համար: Ինչևէ, մտա խանութ՝ հետաքրքրությունս բավարարելու։ Իմ հարցին, թե ինչու է այդպես գրված, խանութի ամբողջ անձնակազմի դեմքի արտահայտությունը միանգամից փոխվեց և մռայլվեց։ Աշխատակիցներից մեկը վերջապես խոսեց.
-Կոշիկները խանութի տնօրենի տղայինը պետք է լինեին… հա, պետք է լինեին, որովհետև այդպես էլ չի հասցրել դրանք կրել։
Լսելով դա՝ վերևում նկատեցի տնօրենին՝ թախծոտ աչքերով կանգնած: Նա ուշադիր նայում էր ինձ ու մի քանի րոպե հետո խնդրեց, որ իր հետ առաջանամ իր սենյակ։ Նստեցինք, ու տնօրենը սկսեց պատմել, թե ինչու է այդպես գրված ցուցանակին.
-Երբ որոշեցի կոշիկները այսպիսի ցուցանակով դնել խանութիս ամենաերևացող տեղում, շատերը սկսեցին մտնել ու հարցնել արժեքը, ասել, թե ինչ գեղեցիկ կոշիկներ են: Միայն դու էիր, որ հետաքրքրվեցիր, թե ինչու է այդպես գրված ցուցանակի վրա:
Երեք տարի առաջ էր, երբ կինս ասաց, որ փոքրիկի է սպասում: Այդ պահին չգիտեմ՝ ինչ զգացի. կարծես հողը ոտքերիս տակից փախչեր. ուրախությանս չափ ու սահման չկար: Վստահ էի, որ տղա եմ ունենալու, իմ տղան՝ իմ Դավիթը… գնել էի Դավիթիս համար կոշիկներ, որ պետք է այդ օրը երեկոյան նվիրեի կնոջս, բայց, ցավոք, չեմ հասցնում. այդ օրը կինս որոշում է անակնկալ անել և գալ աշխատանքիս վայր… ա˜խ, այդ չարաբաստիկ օրը. կնոջս հարվածում է մեքենան, վարորդն էլ փախուստի է դիմում: Մահանում են… հա, մահանում են՝ իրենց հետ տանելով նաև ինձ. այդ դեպքից հետո ես հոգեպես մահացել եմ։
Հետո պարզվեց, որ շատ հարուստ մարդու տղա է եղել, ու գործը ամբողջովին փակված է. նա մնացել է անպատիժ։ Կարծես ամեն ինչ սառավ. չէի կարող այլևս լսել նրան և առանց որևէ բառ ասելու դուրս եկա…
Ես՝ 17 տարեկան, հորս մեքենայի ղեկին, իսկ մեքենայի առջևում՝ այդ հղի կինը՝ անգիտակից պառկած…
Շնորհակալություն պիտի ասեմ այս մի քանի ակնթարթի համար։
Հրաշալի գործ է։