Հարբածների մի տեսակ կա, որոնց սիրում եմ, որովհետև անկեղծ են։ Նրանք, կարծես խմելով, վերագտնում են իրենց կորցրած ուժերը և խոսում են բացեիբաց, ծայր աստիճան անկեղծ։ Կարծում եմ՝ այսօրվա անկեղծացողը ես եմ։
Սրանից ուղիղ քսաներեք տարի առաջ էր, երբ իմացա, որ կինս՝ Ասթինեն, ինձ երեխա պիտի պարգևի։ Անասելի երջանիկ էի։ Շուտով հայր պիտի դառնայի։ Ժառանգս պիտի ծնվեր՝ տղաս։
Հերթական ստուգման ժամանակ բժիշկը շնորհավորեց մեզ՝ ասելով, որ մեր երեխան աղջիկ է։ Ես ու Ասթինեն քարացանք։ Մենք տղա զավակ էինք ցանկանում։ Տունդարձի ճանապարհին ոչինչ չէինք խոսում։
-Ի՞նչ ես մտածում,- ընդհատեց լռությունը Ասթինեն։
Էլի ոչինչ չխոսեցի։
Մենք երիտասարդ էինք։ Մտածեցինք դեռ շատ երեխաներ կունենանք ու որոշեցինք հեռացնել պտուղը։ Կատարյալ հիմարություն էր։
Երբ ընտանիքում աղջիկ է ծնվում, ասում են, որ Աստված ցանկացել է մոր պարկեշտությունն ու առաքինությունը տեսնել նաև աղջկա մեջ։ Այսինքն՝ տեսնել կնոջ բարոյական վերածնունդը։ Մենք հրաժարվեցինք մեր աղջկանից, որովհետև ուզում էինք, որ տղա ծնվեր՝ հարգանք, պատիվ ու ազնվություն ունեցող ժառանգ։
«Վաճառվում են մանկական կոշիկներ՝ երբևէ չկրած»: «Ես չծնվեցի, ծնողներս ինձ չտեսան, բայց միշտ հիշելու են»: «Ես չծնվեցի, որովհետև աղջիկ էի, չծնվեցի՝ որովհետև առաջնեկը պետք է տղա լինի»: «Ես չծնվեցի, որովհետև չէի կրելու հորս ազգանունը»: Սրանք պարզապես խոսքեր չեն. սրանք մարդու սիրտ կտոր-կտոր անելու հատկություն ունեցող խոսքեր են։
Այս ամենից անցել է արդեն քսաներեք տարի, բայց մեր ընտանիքում այլևս չեղավ ո’չ բարոյական վերածնունդ, և ո’չ էլ ծնվեց հարգանք վայելող ժառանգ։ Կիսատ մնացինք…
Երևի ամենակարևորն այս կյանքում քեզ հասկանալն է, ինքդ քեզ։ Կարևոր է, որ ինքդ քեզ հետ հաշտ լինես։ Պիտի հասկանաս, որ աղջիկ թե տղա, միևնույն է, երեխան բռնապետ չէ, որ եկել է զավթելու քո կյանքը, միայն քո մարմնի ու արյան պտուղը չէ։ Երեխան թանկարժեք գավաթ է, որը քեզ կյանքն է տվել, և որի մեջ պետք է զարգացնես ստեղծարար կրակը։
Նա իմ ու Ասթինեի ազատագրված սերն էր, որի մեջ պետք է աճեր ո’չ թե «մեր» կամ «սեփական» երեխան, այլ հոգի՜։ Բայց…
Եվ վերջին բաժակ գինին խմելով՝ ասում եմ ձեզ. Հիշե’ք, մարդի՜կ, որ աղջիկ ունենալը կյանքում լավագույնն է, որ կարող է պատահել ձեզ հետ։