Մասնակից 7

Աննան երկար տարիներ աշխատում էր կոշիկի գործարանում։ Ուներ մի աղջիկ, նրա հետ ապրում էր փոքրիկ տնակում։ Ամուսինը վաղուց էր լքել ընտանիքը՝ պատճառաբանելով սոցիալական խնդիրները, քանի որ աշխատանք չէր կարողանում գտնել և գումար վաստակել կնոջը և երեխային պահելու համար։ Աննան ամեն առավոտ, արցունքն աչքերին, աղջկան ճանապարհում էր դպրոց, քանի որ երեխայի կոշիկները մաշվել էին, իսկ ինքը բավարար գումար չուներ, որպեսզի գներ և՛ սնունդ, և՛ կոշիկները կամ հագուստ։ Աշխատանքի էր գնում հույսով, որ կարող է մի փոքր գումար ետ գցել և աղջկա համար նոր կոշիկներ գնել, որ ոտքերը չմրսեն։

Ժամանակ առ ժամանակ հարևանների երեխաների հին, մաշված կոշիկներն էր բերում աղջկա համար, բայց տեսնում էր նրա նեղված դեմքը։ Փոքրիկն անընդհատ կրկնում էր, որ ուզում է իր իսկ համար գնված կոշիկները կրել, ոչ թե ուրիշ երեխաներինը։ Իսկ Աննան, ցույց չտալով իր ցավը և հուզմունքը, կրկնում էր, որ մի օր դստրիկն անպայման կունենա այն, ինչ ուզում է։

Հաճախ պատահում էր՝ երբ աշխատանքն ավարտելուց հետո գնում էր պահեստ՝ ստուգելու՝ արդյոք ամեն ինչ տեղում  է, տեսնում էր, թե ինչպես են մնացածները թաքուն մի-մի զույգ գողանում, մտածում էր՝ գուցե նրանք էլ իրենց երեխաների համար են տանում։ Իրեն էլ ստիպում էին նույնը անել, համոզում էին, թե աշխատավարձի սպասելով՝ ոչինչ էլ չի կարող ձեռք բերել։ Սակայն Աննայի ներքին ձայնը հուշում էր, որ դա սխալ է, գուցե մի տեղ մի դուռ բացվի իր համար։

Անցնում է երկար ժաանակ։ Աննան մի կերպ գումար էր խնայել դստեր ծնունդին նվեր գնելու համար։ Որոշել էր մի զույգ գեղեցիկ կոշիկներ նվիրել։ Երեկոյան՝ տուն գնալիս, երկու երիտասարդ հարձակվում են նրա վրա, փորձում խլել պայուսակ և գումար։ Երբ տեսնում են, որ կինը ոչինչ չունի, խլում են տուփով կոշիկները։ Աննան պայքարում էր մինչև վերջին ուժերը, ամեն կերպ փորձում էր պահել դստեր համար ամենաթանկ նվերը՝ մորից։ Երիտասարդները առանց խղճալու նրան, վերցնում են կոշիկները և փախչում։ Աննան հուսահատված նստում է խոնավ գետնին և մտածում, թե ինչ է ասելու դստերը, ուր են նրա այդքան երկար սպասված կոշիկները։

Վերջապես հասնում է տուն, նայում երեխայի՝ սպասելիքներով լի աչքերին և հուզմունքը մի կերպ զսպելով՝ ասում է, որ նրա համար հատուկ կոշիկներ է կարել տվել, և որ չեն հասցրել վերջացնել։ Գուցե և հենց վաղը կամ ամենաուշը մի քանի օրից պատրաստ կլինի։

Այդպես անցնում է մի քանի օր։ Աննան կարողացել էր էլի մի փոքր գումար խնայել։

Տուն վերադառնալիս տեսնում է նոր բացված փոքրիկ խանութ, որի վրա գրված էր. «Վաճառվում են մանկական կոշիկներ ՝երբևէ չկրած»։

Ուրախությունից քիչ էր մնում՝ թռվռար։ Արագ ներս է մտնում և զարմանքից քարանում։ Բոլորը այն կոշիկներն էին, որոնք գողացել էին հենց իրենց պահեստից։ Պտտվում է, հերթով ուսումնասիրում, կանգնում է մի զույգ կոշիկի դիմաց. աչքերը լցվում են արցունքով։ Դրանք այն կոշիկներն էին, որոնք նա իր տանջանքով գնել էր աղջկա համար։ Մոտենում է մի երիտասարդ և սկսում բարձր խոսել, համոզել, որ դրանք որակով են։ Կինը նայում է երիտասարդի դեմքին, ճանաչում այն տղային, որ խլեց իր ձեռքից ամենաթանկը։ Երիտասարդը նույնպես ճանաչում է կնոջը, փորձում է արդարանալ։ Աննան ոչինչ չի ասում, միայն լռում է և դուրս գալիս։

Տանը աղջկան ասում է, որ դեռ չեն պատրաստել, և պետք չէ շտապել, քանի որ ուզում է ամենալավ կոշիկները նվիրել դստերը։ Աղջիկը ուրախ գրկում է մայրիկին և ասում, որ կսպասի, ինչքան որ պետք է։

Հաջորդ օրը՝ տուն վերադառնալիս, Աննան նկատում է, որ խանութի վրայի ցուցանակը չկա, և խանութն էլ ամբողջովին դատարկ է։ Ամբողջ ճանապարհին մտածում էր, թե ինչ է պատահել։

Երբ տուն է մտնում, աղջիկը հրճվանքով վազում է ու գրկում մայրիկին, ասում, որ նա ամենալավն է աշխարհում, որովհետև նվիրել է ամենագեղեցիկ կոշիիկները։ Աննան շփոթված էր, և միաժամանակ ուրախ։ Շփոթմունքի ավելի է մեծանում է, երբ տեսնում է տուփը։ Տուփի վրա գեղեցիկ բացիկի մեջ գրված էր.«Նվիրում եմ մանկական կոշիկներ՝ երբևէ չկրած»։            

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *