Իր՝ սովորական դարձրած հերթական օրերից մեկն էր։ Ծանր քայլերով մոտեցավ պատշգամբին․ բնությունը հրավիրում էր զբոսանքի։ Որոշեց այս անգամ չմերժել հրավերը և դուրս եկավ իր տնից։
Անցնում էր մտամոլոր՝ փորձելով ազատվել մտքերից։ Միայնակ այդ մարդը վաղուց էր կորցրել կյանքի հանդեպ իր հետաքրքրությունը։ Հայացքը հաճախ ոչինչ չէր արտահայտում՝ բացի կյանքում իր իմաստազրկված գոյության գիտակցման ողբերգությունից։ Նրան նայելիս կարող էիր բացահայտել իր հոգեվիճակի որոշ նրբություններ, քանի որ աչքերը՝ որպես հոգու հայելի, արտահայտում էին խոր կսկիծ և թաքնված տխրություն։
Չնայած քայլում էր շատ ցրված և հաճախ անուշադրության մատնում շուրջը կատարվելիքը, այս անգամ անտարբեր չանցավ մի գրության կողքով․ «Վաճառվում են կոշիկներ՝ երբևէ չկրած»։ Մի՞թե ճակատագրի քմծիծաղն էր դա։ Մի պահ անշարժացավ տեղում։ Զգացումները խեղդում էին կոկորդը՝ պատրաստ ապստամբելու յուրաքանչյուր պահի։ Հիշողություննե՜ր․․․հիշողությունները համակում էին նրա միտքը՝ դաժանորեն անցյալ տեղափոխելով։
Նա գրկել էր իր փոքրիկին․ լույս աշխարհ էր եկել կյանքի՝ իր նոր իմաստը։ Հասկացավ դա, երբ իր ձեռքերի մեջ առավ նրան։ Ողջ Երջանկությունը մի փոքրիկի մե՞ջ։ Այո՛, այդպես էր։
Բայց երեխան փակել էր աչքերը։ «Մի՞թե չես ուզում բացել այն»,- աղաչում էր նրան հայրը։ Երեխան չէր շնչում, ինչպես այդ պահին հայրը։
Մեկ տարի էր անցել։ Նույն երջանկությամբ հիշեց, թե ինչպես էր գրկել նրան։ Ցանկացավ մանկական պարզությամբ կրկին ուրախանալ փոքրիկ ոտքերով։ Ահա և մեկ նախադասություն, բայց մի ամբողջ հոգեվիճակ․․․