Blog ASUE
Բարև՛, ես Տնտեսագիտական համալսարանն եմ, անձնագրով՝ ՀՊՏՀ, մոտիկների համար՝ Ժող։ Լա՜վ, խոստովանում եմ՝ երբ ապրում էի ծնողներիս հետ, ինձ կոչում էին Երևանի ժողովրդական տնտեսության ինստիտուտ, հետո, երբ տեղափոխվեցի առանձին ապրելու, անունս փոխեցի։ Ամենից շատ ինձ սազում է կարմիրը՝ հաղթանակի գույնը։ Գլուխ գովել չեմ սիրում, բայց ես պարզապես հիասքանչ եմ։
Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ”Քսաներորդ դարի երկրորդ կեսին տեղի ունեցած մի շարք իրադարձությունների շնորհիվ Հայաստանը հասավ իր հզորության գագաթնակետին․ այդ ժամանակից նա դարձավ Անդրկովկասյան պետությունների ուշադրության առարկան։ Մինչ այդ ժամանակաշրջանը իմ հայրենիքը սոսկ իր գոյությունը պահպանելու համար ստիպված էր շարունակ կռիվներ մղել Օսմանյան Թուրքիայի դեմ, որն արդեն տիրում էր նրա լավագույն գավառներին։
Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ” Կյանքում կատարվող ցանկացած նոր քայլ նոր փոփոխություն է բերում և նոր շունչ է հաղորդում մարդկային կյանքին: Այդպիսի փոփոխություն էր մեզ համար դպրոցական անհոգ կյանքին հրաժեշտ տալը և կյանքի մի նոր ու բովանդակ ուսանողական փուլին անցնելը:
11-րդ դասարանում էի, երբ որոշեցի գալ ու անձամբ ծանոթանալ դիմորդին վերաբերող հարցերին: Օնլայն տարբերակով տեսել էի ամեն ինչ, բայց, չգիտեմ ինչու, ցանկանում էի տեսնել հենց բուհը: Եկա, նայեցի, բարձրացա աստիճաններով, խնդրեցի մայրիկիս լուսանկարել, և հենց այդ պահին բուհի պատերը, պատուհանները և նույնի՛սկ այն աստիճանը, որի վրա կանգնած էի ես, կարծես ինձ շշնջում էին, որ ես այս բուհի ապագա ուսանողն եմ լինելու:
ՀՊՏՀ-ն ես եմ, ՀՊՏՀ-ն դու ես, ՀՊՏՀ-ն մենք ենք․ նրա շունչը, հոգին, ոգին, նրա արևածագն ու մայրամուտը , անդորրն ու աղմուկը, նրա հաջողությունն ու պարտությունը, տերն ու ծառան, միսն ու արյունը, այդ օջախը մենք ենք կերտում, քար առ քար ամեն օր մենք կերտում ենք նրա ներկան և կանխորոշում ապագան, այն վերածնում է մեզ, մենք՝ իրեն․․․
Բոլորս էլ կյանքում ունենք երազանք… Իմ երազանքը կապված է մարդկանց հետ. այն իմն է, բայց ոչ ինձ համար… Այո, էդպես էլ է լինում, երբ ներդնում ես քո ժամանակի 200%-ը, ողջ ուժը, ջանքն ու եռանդը հանուն մի անծանոթի, ում հետ միակ ընդհանրությունդ բուհն ու ձգտումն է դեպի…
Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ”ՀՊՏՀ-ում նոյեմբերին անցկացվեց «Աշնան մեղեդի» լուսանկարչական մրցույթը: Մասնակցության հայտ ներկայացրած երկու տասնյակից ուսանողներից լավագույնը ճանաչվեցին 3-ը: Մրցույթը հանդիսավորությամբ ամփոփվեց դեկտեմբերի 19-ին՝ ՀՊՏՀ մեծ դահլիճում:Առաջին տեղը զբաղեցրեց մարքեթինգի և բիզնեսի կազմակերպման ֆակուլտետի 4-րդ կուրսեցի Տիգրանուհի Աբրահամյանը, երկրորդ տեղը՝ կառավարման ֆակուլտետի 1-ին կուրսեցի Բաղդասար Աճեմյանը, երրորդ տեղը՝ կառավարման ֆակուլտետի 1-ին կուրսի ուսանողուհի Թամարա Խուրշուդյանը: Մրցանակակիրները ստացան հավաստագիր և դրամական պարգև (1-ին տեղ՝ 50.000 դրամ, 2-րդ տեղ՝ 30.000 դրամ, 3-րդ տեղ՝ 20.000 դրամ): Ձեր ուշադրությանն ենք ներկայացնում բոլոր մասնակիցների լուսանկարները:
Ինչպես գիտեք դեկտեմբերի 20-ի ՀՊՏՀ-ում հյուրընկալելու ենք Ռուբեն Վարդանյանին: Թեման լինելու է` Ինչպես 21-րդ դարում 20 տարի նախապես պլանավորել սեփական կյանքը :
Թեման ուղակի առնչվում է Ռուբեն Վարդանյանի վերջին գրքին, որտեղ
Մի հատված գրքի նախաբանից. Վերելքներով ու անկումներով հարուստ իր երկարատև պատմության ընթացքում հայ ազգը քանիցս հայտնվել է անհետացման եզրին: Այնուամենայնիվ, ի տարբերություն բազմաթիվ այլ հնագույն քաղաքակրթությունների, մենք կարողացել ենք վերապրել, և այդ
փաստն ինքնին զարմանալի է: Այսօր21-րդ դարի առաջին կեսում, մենք կրկին մոտեցել ենք բեկումնային սահմանագծին և կանգնած ենք մի ընտրության առջև, որը լրջագույն հետևանքներ է ունենալու մեր ժողովրդի համար: Մենք պետք է համեմատենք ազգի հետագա զարգացման հնարավոր ուղեծրերը և ընտրությունը կատարենք հստակորեն գիտակցելով, որ դրա համար պատասխանատվություն ենք կրում ապագա սերունդների առջև:
Ընթերցողի ուշադրությանը ներկայացվող այս գիրքը չի հավակնում պատմական կամ հասարակագիտական հետազոտության դերին, չի առաջարկում այսօրվա իրավիճակի համակողմանի քաղաքական կամ մակրոտնտեսական վերլուծություն և չի տալիս ապագայի
ճշգրիտ կանխատեսումներ: Մենք ուզում ենք ընդամենը ընթերցողին ներկայացնել այն բազմամյա զրույցների ու բանավեճերի արդյունքները, որոնք վարել են հայության ու Հայաստանի ճակատագրով մտահոգ մի խումբ մարդիկ: Մեր նպատակը նախ և առաջ հանրության շրջանում երկրի ու ազգի ապագայի շուրջ լայն քննարկում նախաձեռնելն է, ապա` այդ ապագայի մեր տեսլականը, ինչպես նաև վերջին տասնյոթ տարիներին մեր նախաձեռնած զարգացման նախագծերը ներկայացնելը, որոնք կարող են կյանքի կոչել
այդ տեսլականը
Ի դեպ Ռուբեն Վարդանյանի գրքի էլեկտրոնային տարբերակը կարող էք ներբեռնել այստեղից:
Կարևոր ու պատասխանատու ստուգատես է 2019-2020 ուստարվա ՀՊՏՀ հեռակա ուսուցման մագիստրատուրայի 3-րդ կուրսերի ուսանողների համար: Դեկտեմբերի 9-ին մեկնարկել են նրանց ավարտական թեզերի պաշտպանությունները, որոնք կեզրափակվեն դեկտեմբերի 20-ին: Պաշտպանությունների ընթացքին երեկ հետևել են ՀՊՏՀ ռեկտորի պաշտոնակատար Դիանա Գալոյանը, գիտության գծով պրոռեկտոր Թաթուլ Մկրտչյանը:
Երեկ և այսօր ՀՊՏՀ լրատվության և հասարակայնության հետ կապերի բաժինը շրջել է ֆակուլտետներով, պաշտպանություններից արձանագրել ակնթարթներ:
Continue reading “Հեռակա մագիստրատուրայի թեզերի պաշտպանությունները մեկնարկել են”Քայլում էի աշնանային տխուր փողոցներով, շուրջս տեսնում էի մարդիկ՝ մռայլ, թախծոտ, և խորհում՝ արդյոք դարձյալ աշունն է իր տխրությունը սփռել բոլորի հոգում, թե՞ նրանց մի ուրիշ ցավ է տանջում։ Աշնանային այդ տխրության մեջ, սակայն, նշմարվում էր հոգեհարազատության մի կայծ, որը մարդկանց ստիպում էր ապրել ու շարունակել ուղին։ Ճանապարհը թվում էր երկար և անվերջանալի։ Ինձ մի պահ նույնիսկ թվաց, թե հենց այդ ճանապարհն էլ բոլորի անհաջողությունների բավիղն է, որտեղ մոլորվել, խճճվել են, ու դրանից է, որ ուրախ չեն… Ժամերը սահում էին աննկատ, և ինքս էլ չզգացի, որ մութը պատել է ամբողջ երկինքը: Ճանապարհին տեսա մի մարդու, որը, փողոցի անկյունում նստած, վաճառում էր զանազան մանրուքներ: Չկարողանալով զսպել հետաքրքրությունս՝ մոտեցա: Այդ զանազան իրերի մեջ աչքիցս չվրիպեցին աջ անկյունում դրված մանկական կոշիկները, որոնք կարծես խոսում էին ինձ հետ, կարծես պատմում էին իրենց դառը կյանքի պատմությունը: Պատմում էին, թե ինչպես են սպասման զոհ դարձել… Կյանքը նրանց հետ անարդար էր եղել, նրանց մատնել էր թշվառության: Նրանք ստացել էին միայն անտարբերություն, որն օրեցօր ավելի ու ավելի էր տանջում նրանց: Անցնում էին օրեր: Ամեն անգամ այդ կողմով անցնելիս ուշադրությամբ նայում էի կոշիկներին. նրանք անշարժ դրված էին աջ անկյունում. նրանք չէին վաճառվում: Նրանք միայն պատմում էին իրենց խոր ցավի, իրենց գոյության թշվառ կռվի, ամենօրյա անտարբեր անցուդարձի մասին տխուր պատմությունը…
Կան պատմություններ, որոնք հիշելիս մի պահ քարանում ես, զարմանում՝ չհավատալով, որ դա կատարվել է քեզ հետ։ Ապա սկսում ես կյանքը այլ կերպ ընկալել։ Հիշողություններն են, որ հագեցնում են ներկան։
Երբ իմացա, որ բալիկի էի սպասում, մտքումս հազար ու մի նախապայման ունեի՝ սեռի, արտաքինի, սակայն կյանքումս այդ փուլն այնքան լեցուն էր, որ դա մղվում էր երկրորդ պլան։ Շատ էի սպասում նրան, անասելի շատ։ Աշխարհն իմն էր։ «Մայր եմ դառնալու»,- կրկնում էի անվերջ։ Բառերով չեմ կարող արտահայտել այն ջերմությունն ու քնքշությունը, երբ հասկանում ես, որ նոր կյանք ես լույս աշխարհ բերելու։ Իսկ կողքիդ երջանիկ տղամարդ տեսնելն այլ է։ Երկուսով սպասում էինք մեր հեքիաթին…
17.10.2018
Երբ երկնային ցավերի մեջ բժիշկները տեղափոխում էին ծննդատուն, ամուսինս ու ընկերները միջանցքում ինձ էին սպասում: Այնքան հաճելի էր տեսնել նրան այդքան երջանիկ. շփոթված քայլերով առաջացավ, ձեռքս ամուր բռնեց, համբուրեց ու ասաց, որ մեզ է սպասում։ Մինչև վերջ նրա բառերը ինձ հետ էին։ Աչքիս առաջ բժիշկներն անհանգիստ շարժվում էին, անբացատրելի ցավերի մեջ հետևում էի նրանց՝ ցանկանալով որսալ ամեն ձայն, լսել երեխայիս ձայնը։ Գիտեք՝ սա հավանաբար միակ դեպքն է, երբ երեխայիդ լացը քեզ երջանկացնում է։ Փորձում էի հասկանալ՝ ինչ է կատարվում։
Խելագարվում էի…
Երբ մտածում ես, որ կարող է լինել անսպասելին, սկսում ես անհույս սպասել։ Այդ անորոշության մեջ փրկություն որոնելով՝ վայրի ձայնով ամուսնուս կանչեցի։ Կարծես ձայնիս էր սպասում։ Երբ ներս մտավ, ձեռքին այն կոշիկներն էին, որոնք միասին էինք ընտրել աղջկաս համար։ Առաջին անգամ կողքիս հզոր տղամարդուն տեսա կոտրված. արտասվում էր։
Աղջիկս մահացած էր ծնվել։
Խոր հառաչանքով պատասխանեցի այն կնոջ հարցին, որ ցանկանում էր գնել կոշիկները։ Մեկ րոպե լռությունից հետո աչքերս հանդիպեցին կնոջ այլայլված հայացքին։ Հասկանալով, որ պատմությունս նրան շատ էր հուզել, մեղմ ժպտալով ասացի. «Նվիրում եմ մանկական կոշիկներ՝ երբևէ չկրած»:
Վաճառվում են մանկական կոշիկներ՝ երբևէ չկրած…
Առաջին հայացքից առանձնապես ոչ մի արտառոց բովանդակություն չպարունակող նախադասություն գնում կատարել ցանկացողի համար: Իսկ այ նման հայտարարություն տված մարդու համար գուցե այն ենթադրում է հեքիաթ թվացող երազանքների կործանում և վշտի ծով:
Իսկ ի՞նչ է այդ նախադասությունը մի երեխայի համար, որ ապրել է այն հույսով, թե մի օր ինքն էլ կկրի հայրիկի նվիրած բաղձալի կոշիկները և թեկուզ անհաստատ քայլերով կշտապի մայրիկի գիրկը՝ գրկախառնվելու և սրբելու այն աչքերը, որոնք ապրել են այդ պահը ապրելու հույսով, որն արդեն տարիների ձգվածություն ունի:
Սովորաբար նմանատիպ պահեր ապրում են մարդիկ, սակայն վաղ հասակում: Մեծ ցավ է ամփոփում իր մեջ այն պահը, երբ գիտակցում ես, որ այն, ինչ քո երազանքն էր, այ հենց հիմա հայտարարությամբ կհայտնվի մեկ ուրիշի մոտ և կբավարարի ևս մի պատահական մարդու՝ նոր, գեղեցիկ կոշիկ ունենալու ցանկությունը: Իսկ մենք այդպես էլ չենք հասկանա, որ մինչդեռ մենք անընդմեջ չենք բավարարվում նյութական իրերով, շատերը թաքուն մտածում են դրանք կրելու, օգտագործելու՝ երազանք թվացող հնարավորության մասին:
Մեր օրերում հասարակությունը կարիք ունի ոչ միայն չկրած իրերի ձեռքբերման մոլուցքով տարվելու, այլ նաև մի պահ կանգ առնելու և շնորհակալ լինելու, որ քո ունենալու և կոշիկներ կրելու ցանկությունը չի սահմանափակվում դրանք երբևիցե օգտագործելու անզոր հնարավորությամբ:
