Գերմանիայի Դորտմունդ քաղաքում հունիսի 28-ից հուլիսի 4-ը կայացած ազատ ոճի ըմբշամարտի Եվրոպայի երիտասարդական առաջնությունում մեր մարզիկները հրաշալի արդյունք ցուցաբերեցին․ առաջնությանը մասնակցած 18 հայ ըմբիշներից 6-ը վերադարձան մեդալներով։ Արծաթե մեդալ նվաճեց նաև ՀՊՏՀ ֆինանսական ֆակուլտետի ֆինանսներ մասնագիտության 2-րդ կուրսի ուսանող, 57 կգ քաշային Մանվել Խնձրցյանը։ Աննախադեպ այս հաջողությանը կարճ ժամանակ անց հաջորդեց մյուսը՝ Բաշկիրիայի մայրաքաղաք Ուֆայում օգոստոսի 16-ից 18-ը կայացած ազատ ոճի ըմբշամարտի աշխարհի երիտասարդական առաջնությանը Հայաստանի երիտասարդական հավաքականը 2 մեդալ նվաճեց։ 3-րդ տեղի համար գոտեմարտում 6։2 հաշվով պարտության մատնելով Ղրղզստանի ներկայացուցչին, Մանվել Խնձրցյանը նվաճեց բրոնզե մեդալ։
Continue reading “«Ամեն ինչ անելու եմ, որ եռագույնը ծածանվելու, մեր հիմնը հնչելու պահը դիտելի ու լսելի դարձնեմ ամբողջ աշխարհին». Մանվել Խնձրցյան”Tag: ՀՊՏՀ
Մարքեթինգի Հարութը…
Պատերազմն էլ իր ազգի մեջ
Հայը հային կսպանի, տե՛ս,
Երբ թշնամին վայրագ է, էհ՜…
Հարութ Արտակի Հովհաննիսյան
Երբեք չեմ ներելու 2020-ին՝ ինձնից իմ ամենահարազատին տանելու համար:
Հարութի հետ սովորել ենք նույն կուրսում: Հենց առաջին օրվանից էր տպավորվել. ամեն օր մի տարբերվող վերնաշապիկով գալիս էր ու ակտիվ մասնակցում բոլոր դասաժամերին: Իր առջև նպատակ ուներ, որ պիտի մինչև բանակ գնալը բարձր գնահատականներ ստանա, որ վերադառնալուց հետո անվճար սովորի:
Երբ դասի զանգը հնչում էր, ու ես լսարանի ուղղությամբ չէի գնում, միանգամից գալիս էր, որ բարկանա: Միշտ ասում էր. ‹‹Արի´, նստի´ր դասի, հետո կասես՝ մեկը չկար՝ տար գլխիս, քանի կամ, ես եմ էդ մեկը››:
Continue reading “Մարքեթինգի Հարութը…”Հուշապատում. Գրիշա Մաթևոսյան
Սիրելի ՀՊՏՀ-ականներ,
բլոգի այս բաժնում սկսում ենք «Հուշապատում» շարքը, որտեղ, որպես երախտագիտության ու խոնարհումի տուրք, որպես հայրենյաց հերոսների անմահության վերահաստատում, կարող են տեղ գտնել մեր զոհված ուսանողների և շրջանավարտների մասին ձեր հուշերն ու պատմությունները:
Առաջին հերոսը մարքեթինգի և բիզնեսի կազմակերպման ֆակուլտետի ուսանող Գրիշա Մաթևոսյանն է: Նրա մասին պատմում է կուրսընկերուհին՝ Լիլիթ Հովհաննիսյանը:
Սիսիանի հերոսը…
Գրիշա Վահանի Մաթևոսյան
2020 թվականի հուլիսին՝ Տավուշի մարտերի ժամանակ, ես կորցրեցի իմ հարազատ մարդկանցից մեկին՝ Գրիշին…
Գրիշի հետ սովորում էինք նույն կուրսում ու մեկ տարում շատ մտերմացանք: Գրիշը Սիսիանից էր ու էնքան համով ակցենտ ուներ. զանգում էր ինձ ու իրա տոնով ասում. «Բա դու հիմա ու՞ր ես»: Միշտ զրուցում էինք տարբեր թեմաներից, մեր չստացված անձնական կյանքից ու կատակում էր. «Լիլիթի՛կ ջան, չմտածես, մեզ որ ոչ մեկը չուզի, վերջում իրար կուզենք»:
Continue reading “Հուշապատում. Գրիշա Մաթևոսյան”Իմ ՀՊՏՀ
Էսսեների մրցույթ
2017-ի սեպտեմբերի 1-ին դարձել էի մի մասնիկը Ժողի՝ էնքան շփոթված ու հուզված, որ էդ օրվա համար 10 օր շարունակ Ֆլորենցիայի նկարներով բոլոր տետրերը սրբել-տարել էի գրախանութներից, որ գերմոտիվացված կերպով սկսեի ուսումնական տարիս։ Այո՛, ես ընդամենը մասնիկն էի՝ չնչին, աննկատ, հազարավոր ուսանողների մեջ` իր էությունից մի կերպ չպոկվող։
Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ”Իմ ՀՊՏՀ
Էսսեների մրցույթ
Ես ոչ միայն սիրում, այլև ապրո՜ւմ եմ ՀՊՏՀ-ով, ի՛մ ՀՊՏՀ-ով: Այո՛, չեմ վախենա ասել` «Ի՛մ ՀՊՏՀ», քանզի այն վաղուց դարձել է իմ կյանքի անբաժանելի մասը, իմ ամենակարևոր ձեռքբերումներից մեկը:
Գիտե՞ք, երբ դպրոցն ավարտելիս ուսուցիչները բարի ճանապարհ էին մաղթում դեպի «նոր կյանք», թերահավատորեն էի վերաբերվում, իսկ ՀՊՏՀ ընդունվելով` համոզվեցի. այո՛, ՀՊՏՀ-ն այն նոր կյանքի սկիզբն էր, որին ես սպասում էի ու ձգտում:
Իմ ՀՊՏՀ
Էսսեների մրցույթ
Բարև՛, ես Տնտեսագիտական համալսարանն եմ, անձնագրով՝ ՀՊՏՀ, մոտիկների համար՝ Ժող։ Լա՜վ, խոստովանում եմ՝ երբ ապրում էի ծնողներիս հետ, ինձ կոչում էին Երևանի ժողովրդական տնտեսության ինստիտուտ, հետո, երբ տեղափոխվեցի առանձին ապրելու, անունս փոխեցի։ Ամենից շատ ինձ սազում է կարմիրը՝ հաղթանակի գույնը։ Գլուխ գովել չեմ սիրում, բայց ես պարզապես հիասքանչ եմ։
Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ”Իմ ՀՊՏՀ
Էսսեների մրցույթ
Քսաներորդ դարի երկրորդ կեսին տեղի ունեցած մի շարք իրադարձությունների շնորհիվ Հայաստանը հասավ իր հզորության գագաթնակետին․ այդ ժամանակից նա դարձավ Անդրկովկասյան պետությունների ուշադրության առարկան։ Մինչ այդ ժամանակաշրջանը իմ հայրենիքը սոսկ իր գոյությունը պահպանելու համար ստիպված էր շարունակ կռիվներ մղել Օսմանյան Թուրքիայի դեմ, որն արդեն տիրում էր նրա լավագույն գավառներին։
Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ”Իմ ՀՊՏՀ
Էսսեների մրցույթ
Կյանքում կատարվող ցանկացած նոր քայլ նոր փոփոխություն է բերում և նոր շունչ է հաղորդում մարդկային կյանքին: Այդպիսի փոփոխություն էր մեզ համար դպրոցական անհոգ կյանքին հրաժեշտ տալը և կյանքի մի նոր ու բովանդակ ուսանողական փուլին անցնելը:
11-րդ դասարանում էի, երբ որոշեցի գալ ու անձամբ ծանոթանալ դիմորդին վերաբերող հարցերին: Օնլայն տարբերակով տեսել էի ամեն ինչ, բայց, չգիտեմ ինչու, ցանկանում էի տեսնել հենց բուհը: Եկա, նայեցի, բարձրացա աստիճաններով, խնդրեցի մայրիկիս լուսանկարել, և հենց այդ պահին բուհի պատերը, պատուհանները և նույնի՛սկ այն աստիճանը, որի վրա կանգնած էի ես, կարծես ինձ շշնջում էին, որ ես այս բուհի ապագա ուսանողն եմ լինելու:
Իմ ՀՊՏՀ
Էսսեների մրցույթ
ՀՊՏՀ-ն ես եմ, ՀՊՏՀ-ն դու ես, ՀՊՏՀ-ն մենք ենք․ նրա շունչը, հոգին, ոգին, նրա արևածագն ու մայրամուտը , անդորրն ու աղմուկը, նրա հաջողությունն ու պարտությունը, տերն ու ծառան, միսն ու արյունը, այդ օջախը մենք ենք կերտում, քար առ քար ամեն օր մենք կերտում ենք նրա ներկան և կանխորոշում ապագան, այն վերածնում է մեզ, մենք՝ իրեն․․․
Բոլորս էլ կյանքում ունենք երազանք… Իմ երազանքը կապված է մարդկանց հետ. այն իմն է, բայց ոչ ինձ համար… Այո, էդպես էլ է լինում, երբ ներդնում ես քո ժամանակի 200%-ը, ողջ ուժը, ջանքն ու եռանդը հանուն մի անծանոթի, ում հետ միակ ընդհանրությունդ բուհն ու ձգտումն է դեպի…
Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ”