Չեմ հանձնվելու, ձեզ էլ չեմ թողնելու՝ հանձնվեք

2020 թ., սեպտեմբերի 20, 6:30 րոպե

– Մա՛մ, դե, մենք  գնացինք։

– Մա՛ր, զգույշ կլինեք, չմոռանաս, երազանք  կպահես, որ կատարվի։

– Հա՛, հա՛,  անպայման։

Մամա՜ս, ո՜նց եմ կարոտելու քեզ, կուզեի՝ իմ տեղը դու լինեիր, դու տեսնեիր էն, ինչ տեսնելու եմ  ես:

Continue reading “Չեմ հանձնվելու, ձեզ էլ չեմ թողնելու՝ հանձնվեք”

Իմ ՀՊՏՀ

Էսսեների մրցույթ

2017-ի սեպտեմբերի 1-ին դարձել էի մի մասնիկը Ժողի՝ էնքան շփոթված ու հուզված, որ էդ օրվա համար 10 օր շարունակ Ֆլորենցիայի նկարներով բոլոր տետրերը սրբել-տարել էի գրախանութներից, որ գերմոտիվացված կերպով սկսեի ուսումնական տարիս։ Այո՛, ես ընդամենը մասնիկն էի՝ չնչին, աննկատ, հազարավոր ուսանողների մեջ` իր էությունից մի կերպ չպոկվող։

Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ”

Իմ ՀՊՏՀ

Էսսեների մրցույթ

Ես ոչ միայն սիրում, այլև ապրո՜ւմ եմ ՀՊՏՀ-ով, ի՛մ ՀՊՏՀ-ով: Այո՛, չեմ վախենա ասել` «Ի՛մ ՀՊՏՀ», քանզի այն վաղուց դարձել է իմ կյանքի անբաժանելի մասը, իմ ամենակարևոր ձեռքբերումներից մեկը:
Գիտե՞ք, երբ դպրոցն ավարտելիս ուսուցիչները բարի ճանապարհ էին մաղթում դեպի «նոր կյանք», թերահավատորեն էի վերաբերվում, իսկ ՀՊՏՀ ընդունվելով` համոզվեցի. այո՛, ՀՊՏՀ-ն այն նոր կյանքի սկիզբն էր, որին ես սպասում էի ու ձգտում:

Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ”

Իմ ՀՊՏՀ

Էսսեների մրցույթ

Բարև՛, ես Տնտեսագիտական համալսարանն եմ, անձնագրով՝ ՀՊՏՀ, մոտիկների համար՝ Ժող։ Լա՜վ, խոստովանում եմ՝ երբ ապրում էի ծնողներիս հետ, ինձ կոչում էին Երևանի ժողովրդական տնտեսության ինստիտուտ, հետո, երբ տեղափոխվեցի առանձին ապրելու, անունս փոխեցի։ Ամենից շատ ինձ սազում է կարմիրը՝ հաղթանակի գույնը։ Գլուխ գովել չեմ սիրում, բայց ես պարզապես հիասքանչ եմ։

Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ”

Իմ ՀՊՏՀ

Էսսեների մրցույթ

Քսաներորդ դարի երկրորդ կեսին տեղի ունեցած մի շարք իրադարձությունների շնորհիվ Հայաստանը հասավ իր հզորության գագաթնակետին․ այդ ժամանակից նա դարձավ Անդրկովկասյան պետությունների ուշադրության առարկան։ Մինչ այդ ժամանակաշրջանը իմ հայրենիքը սոսկ իր գոյությունը պահպանելու համար ստիպված էր շարունակ կռիվներ մղել Օսմանյան Թուրքիայի դեմ, որն արդեն տիրում էր նրա լավագույն գավառներին։

Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ”

Իմ ՀՊՏՀ

Էսսեների մրցույթ

Կյանքում կատարվող ցանկացած նոր քայլ նոր փոփոխություն է բերում և նոր շունչ է հաղորդում մարդկային կյանքին: Այդպիսի փոփոխություն էր մեզ համար դպրոցական անհոգ կյանքին հրաժեշտ տալը և կյանքի մի նոր ու բովանդակ ուսանողական փուլին անցնելը:
11-րդ դասարանում էի, երբ որոշեցի գալ ու անձամբ ծանոթանալ դիմորդին վերաբերող հարցերին: Օնլայն տարբերակով տեսել էի ամեն ինչ, բայց, չգիտեմ ինչու, ցանկանում էի տեսնել հենց բուհը: Եկա, նայեցի, բարձրացա աստիճաններով, խնդրեցի մայրիկիս լուսանկարել, և հենց այդ պահին բուհի պատերը, պատուհանները և նույնի՛սկ այն աստիճանը, որի վրա կանգնած էի ես, կարծես ինձ շշնջում էին, որ ես այս բուհի ապագա ուսանողն եմ լինելու:

Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ”

Իմ ՀՊՏՀ

Էսսեների մրցույթ

ՀՊՏՀ-ն ես եմ, ՀՊՏՀ-ն դու ես, ՀՊՏՀ-ն մենք ենք․ նրա շունչը, հոգին, ոգին, նրա արևածագն ու մայրամուտը , անդորրն ու աղմուկը, նրա հաջողությունն ու պարտությունը, տերն ու ծառան, միսն ու արյունը, այդ օջախը մենք ենք կերտում, քար առ քար ամեն օր մենք կերտում ենք նրա ներկան և կանխորոշում ապագան, այն վերածնում է մեզ, մենք՝ իրեն․․․

Բոլորս էլ կյանքում ունենք երազանք… Իմ երազանքը կապված է մարդկանց հետ. այն իմն է, բայց ոչ ինձ համար… Այո, էդպես էլ է լինում, երբ ներդնում ես քո ժամանակի 200%-ը, ողջ ուժը, ջանքն ու եռանդը հանուն մի անծանոթի, ում հետ միակ ընդհանրությունդ բուհն ու ձգտումն է դեպի…

Continue reading “Իմ ՀՊՏՀ”