Աշտարակ քաղաքից է, ծնվել է 2002 թվականի հունվարի 22-ին: Սովորել է Աշտարակի Վարդգես Պետրոսյանի անվան դպրոցում, այնուհետև Աշտարակի թիվ 5 ավագ դպրոցում: Զորակոչվել է 2020 թվականի օգոստոսի 24-ին, ծառայել է Ասկերանում, ապա Հադրութում: Սովորում է ՀՊՏՀ կառավարման ֆակուլտետի կառավարում մասնագիտության 1-ին կուրսում:
Ծնվել է 2001 թ. հունիսի 4-ին, Երևանում: Զորակոչվել է 2019 թվականի հուլիսի 16-ին: Ծառայել է Մարտակերտի շրջանի Կարմրավան գյուղում: Սովորում է ՀՊՏՀ կառավարման ֆակուլտետի կառավարում մասնագիտության 1-ին կուրսում:
Ծնվել է 2001 թ. հունիսի 3-ին, Երևանում: Ծառայության է զորակոչվել 2019 թ. հուլիսի 23-ին, ծառայել է Արմավիրում, այնուհետև Որոտանում (Կուբաթլու): Սովորում է ՀՊՏՀ կառավարման ֆակուլտետի կառավարում մասնագիտության 1-ին կուրսում:
Մերօրյա պատերազմի հերոս, ՀՊՏՀ շրջանավարտ Վահե Վերդյանն օգոստոսի 27-ին կդառնար 27 տարեկան
ՀՊՏՀ ինֆորմատիկայի և վիճակագրության ֆակուլտետի շրջանավարտ, 44-օրյա պատերազմի նահատակ Վահե Վերդյանին առիթ ունեցել ենք անդրադառնալու մեր նախկին հրապարակումներում: Վահեն մեկն էր այն բազում հայորդիներից, ովքեր համառ մարտեր մղելով` քայլ անգամ չնահանջեցին թշնամու գերակայող ուժերի առաջ` հերոսության վառ օրինակներով համալրելով մեր պատմության նորագույն էջերը:
Նվիրվում է ՀՊՏՀ հերոս ուսանող Սերյոժա Ղուկասյանի հիշատակին
Բա´րև, ԱԽՊԵ´ՐՍ…
Երկար մտածում էի, թե ինչ գրեմ, մի քանի անգամ գրեցի ու ջնջեցի, որովհետև շատ դժվար է գրել եղբոր մասին ու առավել դժվար է գրել հերոս եղբոր մասին… բայց
հավաքեցի մտքերս ու սկսեցի գրել…
Տիգրան Արսենի Համբարձումյանը ծնվել է 2001 թվականի սեպտեմբերի
20-ին, Երևանում: Դպրոցն ավարտելով 2020 թվականին՝ ընդունվել է ՀՊՏՀ կառավարման ֆակուլտետ՝
սերվիս մասնագիտությամբ և հուլիսի 21-ին զորակոչվել բանակ՝ Արցախի Հանրապետության Հադրութի
շրջան՝ Ջրական (Ջաբրայիլ):
Տակավին երկու ամսվա զինծառայող էր, երբ սկսվեց պատերազմը:
Պատերազմից մի քանի օր առաջ՝ ծննդյան տարեդարձին, ընտանիքն այցելել էր հայրենիքի պաշտպանին,
վերջում ջերմորեն ու ամուր գրկախառնվել էին ու խաղաղ ծառայություն մաղթել:
Ավա~ղ, Տիգրան Համբարձումյանին, ինչպես բազմահազար հայորդիներին,
վիճակված չէր խաղաղ երկնքի տակ պաշտպանել հայրենիքը:
Հոկտեմբերի 10-ի երեկոյան թեժ մարտում, վիրավոր ոտքով,
զենքը ձեռքին, Տիգրանը շարունակում է մարտնչել և զոհվում է խիզախումի իր պատմութունը
թողնելով ապրողներիս: Դեկտեմբերի 20-ին նրա մարմինը հայտնաբերում են նույն վայրում,
որտեղ իր վերջին կռիվն էր տվել:
Սիրելի´ ընթերցող, քաջ, հայրենասեր և անձնուրաց հայորդու մասին նրա քույրը՝ Էլեն Սարգսյանը, իր հուշերն է պատմել, որին կարող եք ծանոթանալ ստորև ՝
Կան մարդիկ, ովքեր մեր կյանքում պատահական ծանոթներ չեն։ Նրանցից շատերը մեզ համար վեհ գաղափարներ կրելու օրինակ են: Նրանք հայացքներ են ձևավորում, ինչ-որ մի փուլում առօրյայիդ, հիշվող ակնթարթներիդ մասնիկը դառնում…
Մեզանից յուրաքանչյուրի շրջապատում էլ կան (եղել են) մարդիկ, որոնց մասին խոսելիս, նրանց նկարագրելիս ինչ-որ մի բան անընդհատ կիսատ է թվում… Չէ՛, պատճառն ընթերցասեր չլինելն ու հարուստ բառապաշար չունենալը չէ։ Պատճառը հենց նա է, ում մասին ուզում ես խոսել։ Նրա տարբերվող տեսակը, նուրբ ու չափազանց բարի ներաշխարհը նկարագրելու համար բառերը պարզապես չեն բավականացնում…
Եթե երբևիցե քայլել եք Ժողի միջանցքով ու պատահաբար տեսել շատ «սԾիլնի» (ինչպես ինքը կասեր), «մինաԾյուրնի» ու մշտապես կոկա-կոլան ձեռքին՝ անծանոթ երիտասարդի, ուրեմն գտնվել եք կառավարման ֆակուլտետում, իսկ Ձեր կողքով հենց այդ պահին անցել է ՈԻԽ-ի կամ КВН-ի Հայկոն…
Հայոց նորագույն պատմության ամենածանր էջերից մեկը, որը թերթելն անհնար է առանց արցունքների…
Սերյոժա Մամիկոնի Ղուկասյան՝ ծնված 1996 թվականի հոկտեմբերի յոթին, հասարակ ու հատուկ մի անձնավորություն։ Հասարակ, որովհետև նա իրեն ոչ մեկից վեր չէր դասում, իսկ հատուկ, որովհետև նա հատուկ էր իր տեսակով, իր մարդ տեսակով։
Սոժին (այդպես էինք դիմում իրեն ընկերներով) ճանաչում էի դեռ փոքր հասակից՝ դպրոցից։ Չնայած նա մեծ էր ինձանից երեք տարով, սակայն ընկերացել էինք, իսկ ընկերությունն ավելի ամրացավ, երբ միասին համալսարան ընդունվեցինք: Դրա մասին՝ քիչ ուշ… Սերոժը թե՛ դպրոցում, և թե՛ համայնքում, միշտ աչքի է ընկել իր դաստիարակությամբ, խելացիությամբ և հավասարակշռությամբ։ Նա միշտ լավ օրինակ է եղել բոլորիս համար։